Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Sed memento te, quae nos sentiamus, omnia probare, nisi quod verbis aliter utamur, mihi autem vestrorum nihil probari. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Quod quidem mihi si quando dictum est-est autem dictum non parum saepe-, etsi satis clemens sum in disputando, tamen interdum soleo subirasci. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem.
Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.
An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Nos commodius agimus. Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?